AMAZING SINGING - Aleksandra Djokovic

ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ ΠΟΘΟΥ τελικό

Η Ανυπακοή - β' μέρος

Χτύπησε η πόρτα, χτύπησε  

κι έστρωσαν τραπέζι ο φτωχός και ο θεός

Γιορτάζουνε τον ήλιο τρώγοντας το φεγγάρι

με τις καρδιές τους προτεταμένες

 

Τι εποχές, τι εικόνες

 

Η επίπεδη γη και η στρογγυλή μας κατάκτηση

Το γαλάζιο υπέδαφος τ’ ουρανού

Ανήσυχο ύπνο κάνουν τα πεύκα

Άφησε το φως πίσω από την πόρτα

 

 

 

 

Η Ανυπακοή - α΄μέρος

Δεν έχει άκρη ο Παράδεισος, δεν έχει τελειωμό  

χέρι απλωμένο να πιαστείς  και να θρηνήσεις

τον αναμάρτητο Έρωτα, το τρυφερό του μακελειό

                                                                

 

 

ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ

ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ

 

 

 

‘Εδώ κάτω ζούνε άνθρωποι κι εσύ χαζεύεις την θέα’ 

Η αγάπη μου με μαλώνει

Αλληλούια - Μας διέλυσε η μοναξιά 

Τέφρα η σκληρότητα στα πνευμόνια μας - Αλληλούια

Πού είναι οι λαοί, πού είναι οι φωτιές τους

 

‘Τα λάθη μας πλατάνια’

Η  αγάπη μου με σπαράζει

Μισή στον ίσκιο μισή στο φως

Με τα σανδάλια του ωκεανού στα πόδια της αλέτρι

Σαν το νερό που δεν κρατάει κακία στον γάργαρο χρόνο

 

Η  αγάπη μου είναι ο κόσμος χωρίς τις ψευδαισθήσεις

Της φύσης το τετράπλευρο ρούχο

Η αρσενική και η θηλυκή ανάγνωση

Τα ρήματα που τακτοποιούν το σπουδαίο

Το σμάλτο στο καλούπι της ομορφιάς

 

Βράζουν τα υπόγεια της γης και χύνονται νησιά

Παίρνουν τα χέρια μου ένα συναίσθημα

Βράζουν τα καλώδια της καρδιάς και χύνεται συνείδηση

 

Η αγάπη μου βλάσφημη, δεν συνομιλεί με το κράτος

Σκαρφαλώνει στον σφυγμό του καλοκαιριού, στον ιστό της αλήθειας

Η αγάπη μου Ιερουσαλήμ, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, Μέκκα, Φτωχά Προάστια

Η αγάπη μου έβγαλε απ’ το λαιμό της το μενταγιόν της Ευρώπης

 

Στόμα με στόμα έρχεται η σιωπή της αλλαγής

Η αγάπη μου δωρητής της έκπληξης και της απροσδόκητης τροπής

της εκτός προγράμματος

 

Η αγάπη μου πληρώνει τους φόρους της

ζωγραφίζοντας πυκνοκατοικημένες κουρτίνες

ξεβιδώνοντας καμένα κεριά από ανθρώπινες χρεoκοπίες

σώζοντας θηλιές από βέβαιο πνιγμό

διορθώνοντας εξισώσεις στον μαυροπίνακα των ψυχών

πλένοντας το αίμα απ’ το πάτωμα των αγορών

 

Ο έρωτας και μόνο αυτός δεν είναι επινόηση, τ’ ανθρώπου κατασκεύασμα

Οι μαγνητικές καταιγίδες δεν αλληθωρίζουν τα φιλιά των άστρων

Η αγάπη μου δεν φοβερίζεται

Φρεγάτες πουλιών ηχούν το στρίψιμο της σκέψης

Το πίκρισμα των αμετάκλητων πάγων και τα λύτρα

για την χαμένη όραση των ακτών

 

Η αγάπη μου φωνάζει να γίνεται η κηδεία του καλοκαιριού δημοσία δαπάνη

Φτύνει τον κόρφο της όταν ονειρεύονται οι τραπεζίτες

Αυτό μάλιστα! Είναι κοινωνική καταξίωση!

Ο θεός σας είναι μικρότερος της φήμης του

  

Η αγάπη μου είναι ότι γυρίζει, δίχως περικοπές περήφανο και δυναμωμένο

στο επόμενο της ζωής

Τα χαλινάρια στους ψηφοφόρους του μηδενός

Η αγάπη μου είναι ότι ανατριχιάζει δίχως φθορά

Είναι το ξωκλήσι που φιλιούνται με λαχτάρα οι ρημαγμένες αγάπες

Το καπάκι του διάφανου κόσμου

Το ‘όχι’ και το ‘μη’

Η αγάπη μου είναι το αγνάντεμα, το ζύγωμα, το άγγιγμα

Η ανελέητη βροχή και το στέγαστρο

Η αγάπη μου παίρνει την ευθύνη

 

Η αγάπη μου είναι η ελεύθερη Ομιλία

 

ΠΙΣΙΝΑ

                                                                           ΠΙΣΙΝΑ

 

 

 

Είσαι συνομήλικη με την αυγή, πώς γίνεται

μες στην λάμψη πριν καν τινάξει ο ήλιος τα σεντόνια του

 

Την ώρα αυτή ο μόχθος ετοιμάζει πρωινό, η διαφορετικότητα πλένει το πρόσωπό της

η δροσιά σκουπίζει την αυλόπορτα της υγείας

και τ’ άσπρα σπίτια δένουν στον καρπό τους το αύριο

 

Οι θερμοφόρες της θλίψης τυλίγονται στις χήρες της χαράς

την ώρα αυτή τα κρίνα στρέφουνε το στόμα τους στο πέλαγος

να πάψουνε οι μελανιασμένοι καιροί να μαυρίζουνε τα κύματα

 

Στα χέρια σου τα σύννεφα νύφες κιμωλίες, πώς γίνεται

οι ψίθυροι του μέλλοντος θαλασσοταραχή

χαλάνε τον τόπο οι σιωπές σου, λαμποκοπούνε οι νύχτες σου

  

Όλο βρίσκω πως είσαι αλλιώς

κάτω απ’ το φουστάνι σου καίει μια κόκκινη παραλία

πώς να κρυφτείς απ’ τ’ άλλα κορίτσια, τις ψηλοτάκουνες ερήμους τους

πώς να γλιτώσεις όταν αστράφτεις πόθο

 

Σ’ έχουν εγκαταλείψει σε καθαρές γραμμές, πώς γίνεται

να ξελογιάζεις συνεσταλμένα χωράφια

να ξεματιάζεις αφύλακτες διαβάσεις

να τρίβεις τον πυρετό στο πρόσωπο του σκοταδιού

 

Στην πλάτη σου ψήνεται η αμαρτία

κεντάει ο πλούτος χρυσές μετάνοιες

Στον ομφαλό σου ξαποσταίνουν οι κομήτες

πίνουνε φως τ’ αστέρια

Η παραπανίσια φλόγα σου γεμίζει τα κενά της δικαιοσύνης

 

Όπου η Ανατολή δεν μιλάει, τ’ αυγά της η λύπη γεννάει

μουδιάζει το δεξί σου χέρι και θολώνουνε τα γόνατα

σηκώνονται οι λαοί κι ανάβουν τους κρατήρες

μην φιμωθεί τ’ ανθρώπινο κορμί σε μια ρηχή πισίνα

 

Πίσω απ’ τον φράκτη σου δεν φτάνω πια να δω

Κόβω την τρυφερότητα χαρτοπόλεμο και την μοιράζω

στους ανέμους της αυλής σου

μα  Εσύ

έξω απ’ τους πύργους είσαι πριγκήπισσα

έξω απ’ της σκέψης το νερό πνιγμός

έξω απ’ το φως  Φωτεινή .

TINKER BELL

                                        Tinker bell

 

 

Ο Παράδεισος είναι γεμάτος μελανιές
θερισμένα στάχυα και διάλογο 

Μια επίκαιρη αιωνιότητα

 
Έχω αλλάξει τόσες φορές όνομα, αριθμό και γραμμές 

μα δεν κατάφερα να πειράξω το γυμνό κορμί

το πυρακτωμένο πριν καν μπει στη φωτιά

την τεχνική που κεντάει την μοίρα της ευτυχίας  

το άγγιγμα της αιώνιας ταλάντωσης

 

Έχω διαβάσει όλα τα παραμύθια και βέβαιος είμαι 

πως υπάρχει τ’ όνομά σου

ο ανθόσπαρτος βίος σου

πως είσαι το σινιάλο για να περνάει ο νους μου

καθαρός μέσα στη χώρα της ηδονής

 

Είσαι πιο όμορφη και από τα παιδικά μου χρόνια

Πώς κυβερνάς τόση γοητεία

από το τελευταίο θρανίο μιας ανέμελης αστραπής

πώς ξέρεις τ’ όνειρο απ’ έξω κι ανακατωτά

τον τρόπο που αλλάζει το χιόνι σε διαμαντόσκονη

 Σαν ρίχνεις παντού τόσο φως

τρέχω με χαρά να ταιριάξω τόσες σκιές

Βράδιασε! Στις πόλεις βράδιασε

Η σοφία βρίσκεται ένα φιλί μακριά μας