Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014
Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014
Η Ανυπακοή - β' μέρος
Χτύπησε η πόρτα,
χτύπησε
κι έστρωσαν τραπέζι
ο φτωχός και ο θεός
Γιορτάζουνε τον
ήλιο τρώγοντας το φεγγάρι
με τις καρδιές τους
προτεταμένες
Τι εποχές, τι
εικόνες
Η επίπεδη γη και η
στρογγυλή μας κατάκτηση
Το γαλάζιο υπέδαφος
τ’ ουρανού
Ανήσυχο ύπνο κάνουν
τα πεύκα
Άφησε το φως πίσω
από την πόρτα
Η Ανυπακοή - α΄μέρος
Δεν έχει άκρη ο
Παράδεισος, δεν έχει τελειωμό
χέρι απλωμένο να
πιαστείς και να θρηνήσεις
τον αναμάρτητο
Έρωτα, το τρυφερό του μακελειό
ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ
ΓΡΑΜΜΗ ΜΑΖΙΝΟ
Η αγάπη μου με
μαλώνει
Αλληλούια - Μας
διέλυσε η μοναξιά
Τέφρα η σκληρότητα
στα πνευμόνια μας - Αλληλούια
Πού είναι οι λαοί,
πού είναι οι φωτιές τους
‘Τα λάθη μας
πλατάνια’
Η αγάπη μου με σπαράζει
Μισή στον ίσκιο
μισή στο φως
Με τα σανδάλια του
ωκεανού στα πόδια της αλέτρι
Σαν το νερό που δεν
κρατάει κακία στον γάργαρο χρόνο
Η αγάπη μου είναι ο κόσμος χωρίς τις ψευδαισθήσεις
Της φύσης το
τετράπλευρο ρούχο
Η αρσενική και η
θηλυκή ανάγνωση
Τα ρήματα που
τακτοποιούν το σπουδαίο
Το σμάλτο στο
καλούπι της ομορφιάς
Βράζουν τα υπόγεια
της γης και χύνονται νησιά
Παίρνουν τα χέρια
μου ένα συναίσθημα
Βράζουν τα καλώδια
της καρδιάς και χύνεται συνείδηση
Η αγάπη μου
βλάσφημη, δεν συνομιλεί με το κράτος
Σκαρφαλώνει στον
σφυγμό του καλοκαιριού, στον ιστό της αλήθειας
Η αγάπη μου
Ιερουσαλήμ, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, Μέκκα, Φτωχά Προάστια
Η αγάπη μου έβγαλε
απ’ το λαιμό της το μενταγιόν της Ευρώπης
Στόμα με στόμα
έρχεται η σιωπή της αλλαγής
Η αγάπη μου δωρητής
της έκπληξης και της απροσδόκητης τροπής
της εκτός
προγράμματος
Η αγάπη μου
πληρώνει τους φόρους της
ζωγραφίζοντας
πυκνοκατοικημένες κουρτίνες
ξεβιδώνοντας καμένα
κεριά από ανθρώπινες χρεoκοπίες
σώζοντας θηλιές από
βέβαιο πνιγμό
διορθώνοντας εξισώσεις
στον μαυροπίνακα των ψυχών
πλένοντας το αίμα
απ’ το πάτωμα των αγορών
Ο έρωτας και μόνο
αυτός δεν είναι επινόηση, τ’ ανθρώπου κατασκεύασμα
Οι μαγνητικές
καταιγίδες δεν αλληθωρίζουν τα φιλιά των άστρων
Η αγάπη μου δεν
φοβερίζεται
Φρεγάτες πουλιών
ηχούν το στρίψιμο της σκέψης
Το πίκρισμα των
αμετάκλητων πάγων και τα λύτρα
για την χαμένη
όραση των ακτών
Η αγάπη μου φωνάζει
να γίνεται η κηδεία του καλοκαιριού δημοσία δαπάνη
Φτύνει τον κόρφο
της όταν ονειρεύονται οι τραπεζίτες
Αυτό μάλιστα! Είναι
κοινωνική καταξίωση!
Ο θεός σας είναι
μικρότερος της φήμης του
Η αγάπη μου είναι
ότι γυρίζει, δίχως περικοπές περήφανο και δυναμωμένο
στο επόμενο της
ζωής
Τα χαλινάρια στους
ψηφοφόρους του μηδενός
Η αγάπη μου είναι
ότι ανατριχιάζει δίχως φθορά
Είναι το ξωκλήσι
που φιλιούνται με λαχτάρα οι ρημαγμένες αγάπες
Το καπάκι του
διάφανου κόσμου
Το ‘όχι’ και το
‘μη’
Η αγάπη μου είναι
το αγνάντεμα, το ζύγωμα, το άγγιγμα
Η ανελέητη βροχή
και το στέγαστρο
Η αγάπη μου παίρνει
την ευθύνη
Η αγάπη μου είναι η
ελεύθερη Ομιλία
ΠΙΣΙΝΑ
ΠΙΣΙΝΑ
Είσαι συνομήλικη με
την αυγή, πώς γίνεται
μες στην λάμψη πριν
καν τινάξει ο ήλιος τα σεντόνια του
Την ώρα αυτή ο
μόχθος ετοιμάζει πρωινό, η διαφορετικότητα πλένει το πρόσωπό της
η δροσιά σκουπίζει
την αυλόπορτα της υγείας
και τ’ άσπρα σπίτια
δένουν στον καρπό τους το αύριο
Οι θερμοφόρες της
θλίψης τυλίγονται στις χήρες της χαράς
την ώρα αυτή τα
κρίνα στρέφουνε το στόμα τους στο πέλαγος
να πάψουνε οι μελανιασμένοι
καιροί να μαυρίζουνε τα κύματα
Στα χέρια σου τα
σύννεφα νύφες κιμωλίες, πώς γίνεται
οι ψίθυροι του
μέλλοντος θαλασσοταραχή
χαλάνε τον τόπο οι
σιωπές σου, λαμποκοπούνε οι νύχτες σου
Όλο βρίσκω πως
είσαι αλλιώς
κάτω απ’ το
φουστάνι σου καίει μια κόκκινη παραλία
πώς να κρυφτείς απ’
τ’ άλλα κορίτσια, τις ψηλοτάκουνες ερήμους τους
πώς να γλιτώσεις
όταν αστράφτεις πόθο
Σ’ έχουν εγκαταλείψει
σε καθαρές γραμμές, πώς γίνεται
να ξελογιάζεις
συνεσταλμένα χωράφια
να ξεματιάζεις
αφύλακτες διαβάσεις
να τρίβεις τον
πυρετό στο πρόσωπο του σκοταδιού
Στην πλάτη σου
ψήνεται η αμαρτία
κεντάει ο πλούτος χρυσές
μετάνοιες
Στον ομφαλό σου
ξαποσταίνουν οι κομήτες
πίνουνε φως τ’
αστέρια
Η παραπανίσια φλόγα
σου γεμίζει τα κενά της δικαιοσύνης
Όπου η Ανατολή δεν
μιλάει, τ’ αυγά της η λύπη γεννάει
μουδιάζει το δεξί
σου χέρι και θολώνουνε τα γόνατα
σηκώνονται οι λαοί
κι ανάβουν τους κρατήρες
μην φιμωθεί τ’
ανθρώπινο κορμί σε μια ρηχή πισίνα
Πίσω απ’ τον φράκτη
σου δεν φτάνω πια να δω
Κόβω την
τρυφερότητα χαρτοπόλεμο και την μοιράζω
στους ανέμους της
αυλής σου
μα Εσύ
έξω απ’ τους
πύργους είσαι πριγκήπισσα
έξω απ’ της σκέψης
το νερό πνιγμός
έξω απ’ το φως Φωτεινή .
Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014
TINKER BELL
Tinker bell
Ο Παράδεισος είναι γεμάτος μελανιές
θερισμένα στάχυα και διάλογο
θερισμένα στάχυα και διάλογο
Μια επίκαιρη αιωνιότητα
Έχω αλλάξει τόσες φορές όνομα, αριθμό και γραμμές
μα δεν κατάφερα να πειράξω το γυμνό κορμί
το πυρακτωμένο πριν καν μπει στη φωτιά
την τεχνική που κεντάει την μοίρα της ευτυχίας
το άγγιγμα της αιώνιας ταλάντωσης
πως υπάρχει τ’ όνομά σου
ο ανθόσπαρτος βίος σου
πως είσαι το σινιάλο για να περνάει ο νους μου
καθαρός μέσα στη χώρα της ηδονής
Είσαι πιο όμορφη και από τα παιδικά μου χρόνια
Πώς κυβερνάς τόση γοητεία
από το τελευταίο θρανίο μιας ανέμελης αστραπής
πώς ξέρεις τ’ όνειρο απ’ έξω κι ανακατωτά
τον τρόπο που αλλάζει το χιόνι σε
διαμαντόσκονη
Σαν ρίχνεις παντού τόσο φως
τρέχω με χαρά να ταιριάξω τόσες σκιές
Βράδιασε! Στις πόλεις βράδιασε
Η σοφία βρίσκεται ένα φιλί μακριά μας
Swimming pool
Swimming pool
You are the same age as the dawn, how come
in the shine before the sun has time to shake out its sheets
At this hour toil prepares breakfast
otherness washes its face
the dew cleans health’s gate
and the white houses tie the morrow to their wrists
Sorrow’s hot-water bottles wrap themselves round joyful widows
at this hour lilies turn their mouths seawards
for the bruised times to cease blackening the waves
In your hands the clouds are bride chalks, how come
the future’s whispers are a heavy sea
your silence spoils the place, your nights sparkle
I keep on finding you different
under your skirt burns a red shore
how can you hide from other girls, how can you escape
from their stiletto-heeled deserts
when you glow with passion
They have abandoned you on clean lines, how can you
entice timid fields
how undo the spell cast over unguarded crossings
how rub fever on the face of darkness
Sin is baking on your back
wealth embroiders gold repentances
Comets rest on your navel
stars drink light
Your extra flame fills the gaps of justice
Where dawn doesn’t speak, sorrow lays its eggs
your right hand goes numb and the knees grow hazy
nations rise and light the craters
lest the human body is gagged in a shallow swimming pool
I can no longer reach behind your fence to see
I cut tenderness into confetti and distribute it
to the winds of your courtyard
but You
out of the towers you are a princess
out of the mind’s water, a drowning
out of the light, luminance
Maginot Line
Maginot Line
My love is scolding me
Hallelujah ¾ loneliness has done us in
Ashes is hardness in our lungs ¾ Hallelujah
where are the people, where their fires
“Plane-trees our mistakes”
My love breaks my heart
Half in the shade half in the light
With the ocean’s sandals as ploughs on its feet
Like water that doesn’t hold it against gurgling time
My love is a world of no illusions
Nature’s quadrilateral garment
Male and female elucidation
Verbs that arrange significance
Enamel in beauty’s mould
The earth’s basements boil and islands pour out
My hands take on a feeling
The heart’s cables boil and conscience pours out
My blasphemous love doesn’t parley with the government
It swarms up summer’s pulse, up the mast of truth
My love
My love has removed the European locket from its neck
By word of mouth comes the silence of change
My love, a donor of surprise and unforeseen change
not in the programme
My love pays its taxes
by painting densely populated curtains
unscrewing burnt candles from human failures
saving nooses of certain throttling
correcting equations on the blackboard of souls
washing away the blood on market floors
Love and only love is not an invention, man’s making
Magnetic storms don’t make cockeyed the stars’ kisses
My love cannot be threatened
Frigates of birds sound the turning of thought
The bitterness of irrevocable ice and the ransom
for the shores’ lost sight
My love shouts that summer’s funeral should be at the public expense
It averts the evil eye when bankers dream
This yes, it’s social justice!
Your god is smaller than his fame
My love is whatever turns, without cuts, proud and vigorous
in the next life
Bridles on voters of nought
My love is whatever shudders without wearing
It’s the chapel where ruined loves kiss each other longingly
The lid of the transparent world
The “no” and the “don’t”
My love is the scanning, the approach, the touch
The relentless rain and shelter
My love assumes responsibility
My love is free speech
Ηλιόλουστη τραγωδία
Ηλιόλουστη
τραγωδία
με τα εφτά φωνήεντα και με τους πέντε φθόγγους
με τα σταρένια όνειρα και τις καμπύλες της κλεψύδρας
Η θερινή ώρα τ’ ανθρώπινου κορμιού σε μια γλώσσα
σ’ ένα τραγούδι, σ’ ένα γερό τραπέζι
ματίζοντας τον Χρόνο με φρέσκο χρόνο
Ιστορία είναι ότι συμβαίνει Εδώ και το χρώμα των συνεπειών
Η εξήγηση απλωμένη στο φως του Παντού
αυτόπτης μάρτυρας η θάλασσα και τα χρονόμετρα της σκόνης
ο χωματόδρομος με τις ελιές, τα δάκρυα των ανθρώπων
Απ’ την Μεσόγειο σου μιλώ, από το μπλε καντήλι
από το στόμα το ανοιχτό με τ’ αμμώδη χείλη
το εργαστήρι του κλίματος και τον υδροφόρο του πνεύματος
Σημείο βρασμού της Έντασης του Κόσμου
Τι όμορφο μέρος να μεγαλώνουνε τα όνειρά μας
Απ’ την Μεσόγειο σου μιλώ, ποιος χρειάζεται μετεωρολόγο ;
εδώ ο άνεμος είναι κορίτσι δεκαοχτώ χρονών, ένας χρυσός ξεσηκωμός
δεν πιστεύει ότι χάνεται, δεν ακολουθεί ότι πιάνεται
Μην αναλύεις την ελευθερία, την ελληνικότητά της
Προσεκτικά κάνε τα βήματά της
Φτιάξε λιγάκι σοβαρά τις λεπτομέρειες της
τι κι αν φοβάμαι όσο ακριβώς κι εσύ
πάντα με το λίγο δε γίνεται να ζούμε
Για
τις σκιές προφήτης είναι το φως
το
φως που πάει κι έρχεται σαν την παλίρροια
Εβελίνα
Εβελίνα
την γύρη της μελωδίας και το μελίσσι της δροσιάς
κι έμαθα πως η καλύτερη ζυγαριά είναι τα παιδικά μας χρόνια
Μπροστά απ’ τα σοκολατένια ξυπνητήρια τα δαγκωμένα εμπόδια
Μες στις φραουλένιες λάμπες τα πολύχρωμα συμπεράσματα
Πάνω στ’ άλογα ζαχαρωτά οι κοσμογυρισμένοι άνεμοι
Γύρω
απ’ τα γρανιτένια πειράματα οι άγραφες εξισώσεις
Η σκοποβολή σε παρατημένες καρδιές
Το τραμπολίνο πάνω στην Πανσέληνο
Η απέραντη πολιτεία και η απένταρη πολιτική
Η κουκουβάγια που εφημερεύει και οι κούκλες στο τζάμι
να ξεφουσκώνουν τις σκιές
Η αλληλογραφία με το αόρατο Οι κρίκοι της αλήθειας
Η ακρόπολη της στοργής : η Μητέρα, η Αθηνά, η Παναγιά
Τα λερωμένα ρούχα και ο σκοτωμένος φόβος
Τα χτυπημένα γόνατα στο ξύλο των καλών αιώνων
Η γεύση του εφικτού στα επιχειρήματα της Φαντασίας
Ο ήχος των εννοιών και η εντύπωση των λέξεων
Η κατακόρυφος της Ομορφιάς και ο Ύπνος
που έρχεται φυσικά και θαυμαστά
ως μόνος κληρονόμος των βλεφάρων
πρέπει να είσαι λουλούδι έτσι που κλείνεις τον ουρανό σ’ ένα κλωνάρι
Οι τύχες της αλλαγής υπόθεση δική σου
Τραγούδησέ μας, τραγούδησέ μας
για την ισότητα των δακρύων
για τις ιδανικές αναλογίες του ονείρου
για
το αιώνιο πλεόνασμα του Παιχνιδιού
Είναι
αργά, πολύ αργά γι’ αυτόν τον Κόσμο να ζήσει χωρίς Αγάπη
WOODSTOCK
Woodstock
Ένα παιδί γεμίζει την Σελήνη μ’ ένα χρυσό μολύβι
και με ρωτά και με ρωτά
‘’τότε χρόνος τώρα χρόνος ποιά είναι η αλλαγή ’’
κι εγώ του αποκρίνομαι κι εγώ του απαντώ
‘’
ίδια νερά μ’ αλλιώτικοι πνιγμοί’’
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)